Eind december reisde Elvira Luijcks af naar het natte Hooge Mierde voor een 5-daags trainingsarrangement van Imke. Iets wat ze al heel erg lang wilde en het zichzelf nu eindelijk gunde.
Gedeelde passie
In het dagelijks leven werkt Elvira als oncologieverpleegkundige in het ziekenhuis. De tijd daarbuiten besteed ze maar al te graag aan haar honden en paarden. Met haar honden traint ze voor de jacht en ook met haar paard is ze te vinden op wedstrijden. De passie voor de paardensport deelt ze met haar dochters en is eigenlijk zelfs bij hen ontstaan. Ze vertelt: “Toen mijn oudste dochter 8 was ging zij ponyrijden. Ik dacht ‘ah, dat is eigenlijk wel leuk’ en ben toen ook begonnen met manegelessen. Op een gegeven moment besloot ik een paard te kopen voor mijn dochter. Toen zij ging studeren, ben ik die gaan rijden. Even later besloot ik er echt een voor mezelf te willen en kwam Bijoux, het paard dat ik nu bij heb.”
Zelf opgeleid
Bijoux is een merrie die afstamt van United. Elvira kocht haar ruim 12 jaar geleden, toen ze 4 jaar oud was. “Ze heeft echt de concentratie van een goudvis. Daar lopen we al een hele tijd tegenaan, maar het gaat nu steeds beter. Alles wat ze tot nu toe kan heb ik haar zelf geleerd, maar dus ook alles wat fout gaat, heb ik zelf gedaan. Ik kan niemand de schuld geven”, vertelt ze met een knipoog. Naast de concentratie, het ‘bij de les houden’, zijn ontspanning, balans en haar zit aandachtpunten waaraan ze graag wil werken tijdens deze trainingsweek.
Elkaar feedback geven
Elvira heeft goede leermomenten gehad gedurende de week. “Ik heb goed kunnen werken aan deze doelen tijdens de lessen, maar met name ook dankzij de mede-trainingsweekgasten. Elke avond eten we gezamenlijk en spreken we door hoe het bij iedereen verliep. Anderen zeggen dan ‘ik zag dit en ik zag dat, maar dat deed je gisteren anders’, dan ga je bij jezelf na ‘hoe deed ik het gisteren dan’, en besef je ‘oh, dat heb ik dan toch al opgepikt.” Vanuit de lessen van Imke heeft ze vooral meegenomen dat ze Bijoux veel meer mag begrenzen. “Dat moet ze ook gewoon leren, dat die begrenzing er is. Ik houd ook dagelijks een verslagje bij in het trainingsboekje, zo ben je er heel bewust mee bezig. Ik merkte dat het stukje begrenzing steeds beter ding gedurende de week en las dit ook terug in hoe ik de training omschreef.”
Inzicht
De les van Mischa was voor Elvira ook een waardevolle toevoeging aan de week. “Mischa bedoelt hetzelfde, maar ze legt het op een hele andere manier uit. Heel beeldend. En de flexchair daaraan voorafgaand is echt heel fijn, dan zie je echt waar je de mist in gaat. Je ziet dan dat je linkerheup niet verder mee naar achteren gaat. Dat is me al weleens gezegd, maar nu je het ook echt ziet en denkt ‘oh ja, dat is echt zo’, ga je er veel beter op letten.”
Bewustwording van wat je anders kan doen
Dat je in een andere omgeving weer nieuwe dingen leert, ging voor Elvira zeker op. Ze vertelt: “Je wordt zo teruggeworpen op je eigen fouten, je eigen gewoontes die er in de jaren in zijn geslopen en wat je dacht goed te doen. Ik heb ook gewoon goed les, maar op een gegeven moment krijg je een blinde vlek voor bepaalde dingen die je doet. En je instructeur ook. Als ik als plank door de bocht ga, denkt zij ook dat doet ze al jaren’’ en valt het niet meer echt op. Hier word je echt weer even teruggezet op wat je anders zou moeten doen, daar word je een spiegel in voorgehouden. Ook de feedback van de andere trainingsweekgasten zoals ik eerder noemde, helpt daar ontzettend in. Dat je er nu met een heel groepje samen zo bewust mee bezig bent, maakt dat je veel meer stappen zet. Normaal thuis is het wanneer je klaar bent met rijden dat het ook gewoon klaar is, zeg maar.”
Tot slot voegt ze nog toe; “Ik kijk er naar uit weer genoeg gespaard te hebben om weer terug te komen, want ik vond het absoluut de moeite en de investering waard!”
